Η χώρα μας επί αιώνες διατηρούσε τον θεσμό της οικογένειας, μαζί με την γλώσσα και την θρησκεία ,ως ένα από τα ισχυρότερα δομικά στοιχεία της συνοχής του Έθνους, μέσα στην οποία καλλιεργούνταν οι αρετές της αγάπης, αλληλεγγύης, εντιμότητας, χριστιανικής πίστης ,καθώς και οι ακατάλυτες διαχρονικές πνευματικές αξίες του γένους μας. Και φυσικά ως οικογένεια ,της οποίας ο όρος είναι σύνθετος από τις λέξεις οίκος και γένος, εννοείται εν προκειμένω η συνοίκηση κάτω από την ίδια στέγη δύο ατόμων διαφορετικού φύλου, που συνδέονται με τον δεσμό του γάμου.
 Στις μέρες μας η έννοια του όρου οικογένεια έχει χάσει την πρωταρχική σημασία της και κατάντησε να σημαίνει την συμβίωση δύο ατόμων ασχέτως φύλου. Τέτοιου είδους «οικογένειες» ομοφυλόφιλων έχουν αναγνωρισθεί με την πάροδο του χρόνου και στην χώρα μας και μάλιστα με την νομική κατοχύρωση και προστασία τους δια των περίφημων συμφώνων συμβίωσης, που αποτελούν το προοίμιο της οσονούπω αναγνώρισης του επισήμου γάμου μεταξύ τους. 

 Η διαρκής φθορά του θεσμού της ελληνικής οικογένειας δεν έχει σταματημό. Πρόσφατα μόλις υπερψηφίστηκε, ελαφρά τη καρδία, από τους εκλεγμένους Εθνοπατέρες μας το διαβόητο νομοσχέδιο δυνατότητος «παιδοθεσίας», διάβαζε υιοθεσίας,από ομόφυλα «ζευγάρια».