Ο ρόλος του ιερέα στη σύγχρονη εποχή μας
του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αχελώου
κ. ΕΥΘΥΜΙΟΥ Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ
Ομιλία εκφωνηθείσα σε εκδήλωση που διοργάνωσε
η Ιερά Μητρόπολη Μυτιλήνης
στο χώρο του Χριστιανικού Πνευματικού Κέντρου Μυτιλήνης
στις 10 Νοεμβρίου 2007.
Α’
Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
1. Σαλπιγκτές πνευματικής αφύπνισης
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ, τόσο στην προχριστιανική ανθρωπότητα όσο και στη χριστιανική εποχή, μέχρι και σήμερα, είχε καθαρά τελετουργικό χαρακτήρα. Οι ιερείς τελούσαν τα της λατρείας. Υπηρετούσαν, δηλαδή, μια έμφυτη και κοινή σε όλους τους ανθρώπους μιας κοινωνικής ομάδος ή φυλής ή πόλεως ή έθνους ανάγκη για επικοινωνία με το θείο. Η λατρεία του Θεού και οι ιεροί τόποι Λατρείας του Θείου είναι φαινόμενα πού παρατηρούνται σε όλους τους λαούς και σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητος. Η μαρτυρία του Πλουτάρχου (Προς Κωλώταν 1125, Κεφ. 31), για το θρησκευτικό φαινόμενο είναι σημαντική και πολύ αξιόλογη :
«Εύροις δ΄ αν επιών πόλεις ατείχιστους, αγραμμάτους, αβασιλεύτους, αοίκους, νομίσματος μη δεομένας, απείρους θεάτρων και γυμνασίων, ανιέρου δε πόλεως και αθέου, μη χρωμένης ευχαίς μηδ΄ όρκοις μηδέ μαντείοις μηδέ θυσίαις επ΄ αγαθοίς μηδ΄ ανατροπής κακών ουδείς έστιν ούδ΄ έσται γεγονώς θεατής».
Στη σύγχρονη, όμως, εποχή, η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας σε συνδυασμό με την επικράτηση διαφόρων ιδεολογιών και κοινωνικοπολιτικών συστημάτων, είχε σαν αποτέλεσμα, στο Δυτικό τουλάχιστον κόσμο, να μειωθεί το ενδιαφέρον των συγχρόνων ανθρώπων, για την κάθετη (λατρευτική και τελετουργική) επικοινωνία και σχέση με το θείο. σε αντίθεση με την αρχαιότατη εμπειρία των Ελλήνων σοφών διδασκάλων, ότι:
«Επιστήμη χωριζομένη αρετής πανουργία και ου σοφία φαίνεται».
Τα ενδιαφέροντα των συγχρόνων ανθρώπων στράφηκαν στην οριζόντια, κυρίως, διάσταση: στην αναζήτηση και ικανοποίηση του επιφανειακού, του εφήμερου, του σωματικού, του υλικού.
Η αποκλειστική στροφή των συγχρόνων ανθρώπων στην οριζόντια μόνο διάσταση είναι τελείως αντίθετη :
• προς τον άνθρωπο, ο όποιος, κατά τον ορισμό της θρησκειολογίας είναι:
«Homo Religiosus»
• προς αυτή τη φ υ σ η του, ή οποία κατά τον Τερτυλλιανό, δεν είναι απλώς θρησκευτική, αλλά και Χριστιανική:
«Αnima naturaliter Christiana»
αλλά και λαθεμένη και επικίνδυνη για το παρόν και το μέλλον των συγχρόνων ανθρώπων, κατά τη σαφή προειδοποίηση του Χρίστου (Ματθ . δ’4) :
« Ουκ επ΄ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος»
Αυτή ακριβώς η κατάσταση δίνει μια νέα διάσταση στον ρόλο των συγχρόνων Ιερέων: ο Ιερεύς σήμερα καλείται να πείσει τους συγχρόνους ανθρώπους, για το λάθος της αποκλειστικής στροφής στον επίπεδο και επιφανειακό τρόπο ζωής, καθώς και για την αναγκαία αποκατάσταση της κάθετης σχέσης με τον θεό.
Πρόκειται, επομένως, για ένα ρόλο πνευματικής αφύπνισης των συγχρόνων ανθρώπων. Οι Ιερείς των αρχαίων Ισραηλιτών εσάλπισαν και έπεσαν τα τείχη της Ιεριχώ (Ί. Ναυή στ’ 13, 20). Οι σύγχρονοι Ιερείς του Υψίστου καλούνται να σαλπίσουν δυνατά τις σάλπιγγες του ιερατικού χαρίσματος, για να πέσουν τα τείχη, μέσα στα οποία η σύγχρονη ειδωλολατρία και απιστία έχουν εγκλωβίσει και αιχμαλωτίσει τους συγχρόνους ανθρώπους.
Εξάλλου, οι ιερατικές σάλπιγγες καλούνται να σημάνουν δυνατά, για να αφυπνισθούν οι συνειδήσεις των συγχρόνων ανθρώπων, οι όποιοι, εξ αιτίας της λαιμαργίας, της κοιλιοδουλείας και σαρκολατρείας έχουν περιπέσει σε βαρύ ύπνο και λήθαργο (Έφεσ. ε’ 14.Ρωμ.ιγ’11-13):
«Έγειρε ο καθεύδων….ώρα ημάς ήδη εξ ύπνου εγερθήναι…η νυξ προέκοψεν, η δε ημέρα ήγγικεν, αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους και ενδυσόμεθα τα όπλα του φωτός. Ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατήσωμεν, μη κώμαις και μέθαις, μη κοίταις και ασελγείαις, μη έριδι και ζήλω»
διαβάστε την υπόλοιπη ομιλία εδώ