Μη θησαυρίζετε θησαυρούς επί της γής είπε ο Χριστός. Αυτός που συγκεντρώνει θησαυρούς επί της γης ονομάζεται πλεονέκτης.
Πλεονέκτης είναι εκείνος που επιθυμεί να παίρνει πολλά και να δίνει λίγα, να τα έχει όλα και να μην δίνει τίποτα. Μοιάζει με ένα χωνί του οποίου το πλατύ στόμιο δέχεται με την σέσουλα το δε στενό στόμιο δίνει με το σταγονόμετρο. Τακτοποιεί, επενδύει, τοκίζει, αξιοποιεί τα χρήματά του. Τόσο δε είναι πιστός μέχρι θανάτου δούλος και φύλακας του χρυσού του, ώστε ευκολότερο είναι να καταστρέψει την σάρκα του, να πουλήσει το κορμί του παρά τον κρυμμένο του χρυσό και κάθε τι, το οποίο υπεραγαπά.
Ο πλεονέκτης είναι εχθρός πάντων και πάντες είναι εχθροί του. Είναι εχθρός πάντων εξαιτίας της επιθυμίας αποκτήσεως περισσοτέρων χρημάτων και πραγμάτων, των οποίων στην πραγματικότητα δεν έχει την κυριότητα ούτε την νομή, διότι είναι φύλακας μόνο, και δούλος μάλιστα χωρίς μισθό. Προς τους άλλους γίνεται χειρότερος εχθρός, γιατί αναλογίζεται πως θα τους πείσει με λόγια, πως θα τους φοβίσει με απειλές ή πως θα χαϊδεύει αυτούς με λόγια και με βλέμματα, πως θα τους απατήσει με την ψευτιά, και με δόλια μέσα για να πλεονεκτήσει. Επομένως στην μία περίπτωση γίνεται γλοιώδης και χαϊδεύει τα πόδια των άλλων και την άλλη ως λέων ωρυόμενος απειλεί με εκφοβισμούς .
Αλλά και προς εαυτόν όταν έχει εισπράξεις είναι γεμάτος χαρά, όταν βλέπει να μην έχει δουλειά αισθάνεται μέσα του ως πεθαμένος. Μια φορά γίνεται χαρούμενος, την άλλη μαραζώνει από την στενοχώρια του. Από τον θυμό περιέρχεται στην αθυμία, από την αθυμία στην οργή και από εκεί στην απόγνωση. Μισεί τους πλουσίους γιατί δεν έχει εκείνα που έχουν εκείνοι. Μισεί τους πτωχούς μήπως και του ζητήσουν κάτι. Νομίζει ότι όλοι εποφθαλμιούν τα χρήματά του και τα πράγματά του. Νομίζει πως όλοι τον έχουν αδικήσει.
Επόμενο λοιπόν είναι ότι πάντες είναι εχθροί του. Οι άνθρωποι, ο χρόνος, η φθορά των υλικών, τα πάντα εχθροί του.
Ενώ τον αγαθό άνθρωπο τον αγαπούν και οι καλοί κα οι κακοί. Τον πλεονέκτη τον αποστρέφονται όχι μόνο οι καλοί και οι κακοί, αλλά και οι κόλακες του. Ποιος μπορεί έξαλλου να συμπαθήσει τον πλεονέκτη που τόση δολιότητα και βία χρησιμοποιεί ;
Ο πλεονέκτης, αυτός που θησαυρίζει δηλαδή θησαυρούς επί της γης δεν κάνει λάθος επειδή έχει θησαυρούς, πλούτο και πολλά αγαθά, αλλά γιατί δεν τα αξιοποιεί σε σχέση με τους αιωνίους θησαυρούς.
Δηλαδή δεν τους αξιοποιεί σε σχέση με τον συνάνθρωπο και για τον συνάνθρωπο. Αυτό που αφανίζει η φθορά του χρόνου είναι κάθε τι το υλικό, κάθε τι το κτιστό, όμως αυτό που δεν αφανίζει ο χρόνος είναι η σχέση με τον άλλον, ο έρωτας. Ένας πλεονέκτης λοιπόν δεν μπορεί να αγαπήσει, γιατί δεν δημιουργεί σχέση με τον άλλον ή μάλλον δημιουργεί σχέση συμφέροντος.
Και βέβαια η πλεονεξία δεν είναι μόνο όταν έχεις πολλά, δεν είναι το πρόβλημα ποσοτικό, αλλά ποιοτικό. Πλεονεξία έχει και αυτός που κατέχει ένα ασήμαντο αγαθό και δεν επιθυμεί να το δώσει, να το μοιραστεί με τον συνάνθρωπο. Όταν ο Χριστός μιλά για θησαυρό, μιλά για οτιδήποτε αποτελεί για εμάς κλείσιμο στον εαυτό μας, καθετί το οποίο δημιουργεί αδυναμία σχέσης.
Η θεραπεία της πλεονεξίας πραγματοποιείται με την μετάνοια και μετάνοια σημαίνει αλλαγή της μέχρι τώρα στάσης μας απέναντι στα υλικά αγαθά, τα όποια είναι πρόσκαιρα φθαρτά και αν δημιουργούν χαρά είναι επίπλαστη.
Αλλάζεις στάση ζωής και επικοινωνείς με τους άλλους κάνοντας τους κοινωνούς του πλούτου σου και των αποκτημάτων σου. Μοιράζεσαι μαζί τους τα πάντα, αλλά κυρίως αυτό που πολύ αγαπάς και μέχρι τώρα σε έκανε πλεονέκτη, τον εαυτό σου. Πράγματι καταθέτεις την αυταρέσκεια σου στην εκκλησιαστική σύναξη αιτώντας συγγνώμη από όλους και σε μια πορεία μεταμόρφωσης προσπαθείς να δώσεις τους θησαυρούς σου για να έχεις την διαρκή χαρά, χαρά που μοιράζεται, χαρά που δεν είναι φθαρτή είναι χωρίς τόπο και χρόνο, αλλά χαρά αιώνια, θησαυρός δηλαδή που δεν είναι γήινος. Υπάρχει στην γή στην λειτουργική συνάντηση, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει παντού και πάντα.