Επιπλέον, πλανώνται πολλοί, όσοι λογαριάζουν για αρετή την μικροψυχία και την υπερβολική λύπη, που ακολουθεί σ’ αυτούς ύστερα από την αμαρτία. Μην ξέροντας ότι αυτή προέρχεται από απόκρυφη υπερηφάνεια και πρόληψη, θεμελιωμένη πάνω στην ελπίδα και το θάρρος, που έχουν στον εαυτό τους, και στις δυνάμεις τους. Γιατί, αυτοί λογαριάζοντας τον εαυτό τους πως είναι κάτι, ξεθάρρεψαν πολύ, βλέποντας δε με τη δοκιμή της πτώσης, ότι δεν έχουν καμιά δύναμη, ταράσσονται και θαυμάζουν, σαν με κανένα πράγμα καινούργιο και μικροψυχούν, με το να βλέπουν πεσμένο στη γη, εκείνο το ακούμπισμα (τον εαυτό τους δηλαδή) πάνω στο οποίο είχαν αποθέσει το θάρρος και την ελπίδα τους. Αυτό όμως, δεν ακολουθεί και στον ταπεινό, ο οποίος μόνο στο Θεό έχει την ελπίδα και το θάρρος του, χωρίς να έχει καμιά ελπίδα στον εαυτό του. Γι’ αυτό, όταν ξεπέσει σε κάθε λογής σφάλμα, αν και αισθάνεται πόνο και λύπη, ωστόσο, δεν ταράζεται ούτε θαυμάζει. Γιατί ξέρει ότι, όλο αυτό του συνέβη από την αθλιότητα και αδυναμία του εαυτού του, η οποία γνωρίζεται πολύ καλά με το φως της αλήθειας.
Νικόδημος ο Αγιορείτης