Ἤμουν μόνος ὅταν βγῆκα ἀπό τή φυλακή. Μετά ἀπό 14 χρόνια ἐγκλεισμοῦ βρέθηκα σέ μία ξένη πόλη, ξένος ἀνάμεσα σέ ξένους, ἕνα τίποτα. Σκεφτόµουν ὅτι ἴσως ἦταν καλύτερα στή φυλακή. Ἐκεῖ τουλάχιστον εἶχα ἕνα κρεβάτι, εἶχα φαγητό, εἶχα κάποιον ἄνθρωπο νά πῶ δυό κουβέντες…» Αὐτά ἦταν τά πρῶτα λόγια τοῦ Π.Θ. ὅταν ἐπισκέφθηκε τόν Σύλλογό μας. Εἶχε ἀκούσει ἀπό συγκρατούµενούς του ὅτι ὑπάρχει ἕνας Σύλλογος πού βοηθάει. Δέν τό πίστευε, ἦταν ἀρνητικός. «Ποιός θά ἀσχοληθεῖ μέ ἕναν πρώην κρατούµενο;». Ἄλλωστε ντρεπόταν πολύ νά ζητήσει βοήθεια, τό θεωροῦσε ζητιανιά. Ἕνας νέος ἄνθρωπος νά ζητάει βοήθεια γιά λίγο φαγητό; Πέρασαν κάποιες μέρες πού περιπλανήθηκε μέσα στήν Ἀθήνα… ἀνάμεσα σέ τόσο κόσµο, µόνος… τά βήματά του τόν ὁδήγησαν στήν ὁδό Ἀσκληπιοῦ 60Α καί τότε ἡ ζωή του ἄρχισε νά ἀλλάζει, ἄρχισε νά ὀνειρεύεται, ἄρχισε νά ζεῖ. Ἀπό τήν πρώτη ἐπίσκεψη τοῦ Π.Θ. καταλάβαµε ὅτι εἶχε πάρει τήν ἀπόφαση νά ἀλλάξει. Νά πάρει τή ζωή στά χέρια του. Ὁ Σύλλογος θά ἦταν ἀρωγός στό ξεκίνηµά του. Ἐφόσον δέν εἶχε καθόλου ὑποστηρικτικό περιβάλλον τόν κατευθύναµε ὥστε νά κάνει τίς ἀπαραίτητες ἐνέργειες γιά νά πάρει τό ἐπίδομα ἀποφυλακισµένου. Νά κάνει τή φορολογική του δήλωση, νά ἀνοίξει τραπεζικό λογαριασµό, νά ἐκδώσει κάρτα ἀνεργίας καί κάρτα γιά μετακινήσεις γιά τά μέσα μαζικῆς μεταφορᾶς. Τόν βοηθήσαµε νά ἀνανεώσει τήν ἄδεια ὁδήγησης μέ τήν πληρωµή τῶν ἀντίστοιχων παραβόλωνὥστε νά µπορέσει νά βρεῖ κάποια ἐργασία. Παράλληλα ἔπρεπε νά ἀντιµετωπιστοῦν κάποια θέµατα ὑγείας πού εἶχαν δηµιουργηθεῖ κατά τήν πολυετῆ παραµονή του στή φυλακή. Ἰατρικές ἐξετάσεις, ἀκτινοδιαγνωστικός ἔλεγχος. Ὁ Π.Θ. ἀντιµετώπιζε ἕνα σοβαρό θέµα μέ τά δόντια του. Ἔπρεπε νά ἀπευθυνθεῖ σέ ἐξειδικευµένο ὀδοντίατρο καί σίγουρα τό κόστος θά ἦταν μεγάλο. Ὅταν τοῦ εἴπαµε ὅτι ὁ Σύλλογος θά τό καλύψει, δέν τό πίστευε. Ἀφέθηκε νά κλαίει μέ λυγµούς. «Πρώτη φορά πού κλαίω ἀπό χαρά, πρώτη φορά πού ἔνιωσα ἀγάπη», εἶπε. Καί λίγες μέρες ἀργότερα ἄλλο ἕνα θαῦμα ἦρθε νά προστεθεῖ στήν καινούργια του ζωή. Ὑπέγραψε τήν σύµβαση ἐργασίας πού τοῦ προτείναµε. Ἡ χαρά καί ἡ εὐγνωµοσύνη του δέν µποροῦσαν νά ἀποδοθοῦν μέ λόγια. Τό μοναδικό νούµερο πού εἶχε καταχωρηµένο στό κινητό του ἦταν αὐτό τοῦ Συλλόγου. Αὐτό γιά ἐµᾶς λέει πολλά. Γιά ἐµᾶς ἕνας ἄνθρωπος βρῆκε τόν χαµένο του ἑαυτό, ζεῖ ἐλεύθερος καί αὐτό μᾶς δίνει τή δύναµη καί τό κουράγιο νά συνεχίσουµε τό δύσκολο ἔργο μας.