Σέ μία ἐπίσκεψή μας στίς Γυναικεῖες Φυλακές Κορυδαλλοῦ ἡ εἰκόνα αὐτή μᾶς προκάλεσε ἐνδιαφέρον. Ἕνα καρτοτηλέφωνο μέσα σέ μία ζωγραφισµένη καρδιά, πού τήν ζωγράφισαν οἱ ἴδιες οἱ κρατούµενες. Μέσα σέ αὐτή τήν καρδιά κρύβεται ἕνα κοµµάτι τῆς καθηµερινῆς ζωῆς τῶν κρατουµένων. Ἕνα καρτοτηλέφωνο. Ὅταν εἶσαι κρατούµενος-η καί βρίσκεσαι, τίς περισσότερες φορές ἑκατοντάδες χιλιόµετρα μακριά ἀπό τό σπίτι καί τήν οἰκογένειά σου, γεγονός πού σηµαίνει ὅτι δέν ἔχεις ἐπισκεπτήρια, αὐτό τό τηλέφωνο εἶναι ἡ μόνη σου ἐπαφή μέ τόν ἔξω κόσµο, ἡ μόνη σου ἐπαφή πού θά σέ κρατήσει ὄρθιο, θά σοῦ δώσει ἐλπίδα, θά ἁπαλύνει τόν πόνο καί τίς πληγές σου. Ὁ ἐγκλεισµός εἶναι μία πληγή βαθιά. Κάποια κρατούµενη μᾶς ἐκµυστηρεύτηκε ὅτι μέ τό τηλέφωνο αὐτό κράτησε ζωντανή τήν ἐπαφή μέ τά ἀνήλικα παιδιά της. “Μαθαίνω τά νέα τους, ἀκούω, σχεδόν πάντα κλαµένη, τίς ἁπλές καθηµερινές τους συνήθειες, τί ἔφαγαν, ἄν διάβασαν τά μαθήματά τους. Αὐτό τό τηλέφωνο μοῦ δίνει ἐλπίδα. Περιµένω μέ ἀνυποµονησία νά ξηµερώσει γιά νά πιάσω τό ἀκουστικό στό χέρι μου. Οἱ φωνές τῶν δικῶν μου ἠχοῦν στά αὐτιά μου, καλύπτουν τά μεγάφωνα τῆς φυλακῆς, μοῦ κρατοῦν συντροφιά στή μοναξιά μου, στήν ἀπελπισία μου. Αὐτό τό τηλέφωνο μέ βγάζει ἀπό τήν ἀπόγνωση, γίνεται ἕνα φωτεινό παράθυρο πρός τόν ἔξω κόσµο. Μέ κρατάει ζωντανή!”.